Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;

Αυτές τις μέρες, σε δύο μεγάλα περίπτερα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης φιλοξενείται η 20^η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου. Πίσω από τη διαφήμιση και τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις, υπάρχει μια όχι και τόσο ευχάριστη εικόνα. Με κοινή ανακοίνωσή τους, πέντε σύλλογοι εκδοτών εξαπολύουν βολές κατά του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (ΕΙΠ), που διοργανώνει την έκθεση, εγείροντας σοβαρές αιτιάσεις για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται και την έκθεση και τους ίδιους. Επισημαίνουν το γεγονός ότι η ΔΕΘ-ΗΕLEXPO, που εκμισθώνει τους χώρους και τον εξοπλισμό, αύξησε εν κρυπτώ το κόστος συμμετοχής των εκδοτών, επικαλούμενη διόγκωση των δαπανών λόγω των αποφάσεων του ΕΙΠ, ενώ οι παροχές προς τους εκθέτες παραμένουν ίδιες και βεβαίως κατώτερες των αναγκαίων. Οι εκδότες καταλήγουν ότι η φετινή έκθεση θα είναι η τελευταία που διοργανώνεται χωρίς αυτούς, η τελευταία χωρίς κεντρικό στόχο να αυξηθεί το αναγνωστικό κοινό, η τελευταία που κρύβει μέσω της αδιαφάνειας δαπανηρές και ταυτοχρόνως αναποτελεσματικές επιλογές.

Ανάμεσα στις πολλές παρουσιάσεις βιβλίων που λαμβάνουν χώρα στην Έκθεση, περιλαμβάνονται και δύο παρουσιάσεις όπου συμμετέχει ως εισηγητής ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης. Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Νίκος Μαραντζίδης, με τα βιβλία που έγραψε με τον Στάθη Καλύβα, επιχείρησε μια αναθεωρητική προσέγγιση της ιστορίας του ελληνικού εμφυλίου εξομοιώνοντας θύτες και θύματα, υπερτονίζοντας προκλητικά κάποια περιστατικά βίας που συνέβησαν από την πλευρά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κάτι που είναι δύσκολο να αποφευχθεί, ιδίως σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Το αποτέλεσμα αυτής της αναθεωρητικής ιστορικής προσέγγισης ήταν το «ξέπλυμα» των γερμανοτσολιάδων και των ταγμάτων ασφαλείας και ο συμψηφισμός του άγριου και εγκληματικού πογκρόμ που δέχτηκε το ΕΑΜ και η Αριστερά από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις και συνεχίστηκε αμείωτο στο ρεβανσιστικό μετεμφυλιακό κράτος που στελεχώθηκε από τους εγκληματίες συνεργάτες των ναζί. Αυτή η πολιτική στάση του Νίκου Μαραντζίδη, που δεν κρύβεται πίσω από τον βολικό επιστημονικό φερετζέ, φαίνεται ότι συνεχίζει να τον ακολουθεί και να τον καθορίζει. Το θέμα δεν είναι ότι επέλεξε να συμμετάσχει ως εισηγητής στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Στεφανίδη, καθηγητή Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ, με τίτλο: «Ανεπιθύμητοι και Αναλώσιμοι. Οι αντάρτες του συνταγματάρχη Ψαρρού και ο κατοχικός Εμφύλιος, 1943-44, 80 χρόνια από τον θάνατο και τη διάλυση του Τάγματος Ψαρρού». Το πρόβλημα είναι ότι συναγελάζεται με συμπαρουσιαστή τον άτεγκτο εμπνευστή και διαφημιστή της προβοκατόρικης «Κόκκινης βίας» Σάκη Μουμτζή και τον εκδότη Πέτρο Παπασαραντόπουλο, ο βίος και η πολιτεία του οποίου είναι γνωστή και την έχουν βιώσει τραυματικά οι πρώην εργαζόμενοι του βιβλιοπωλείου, των εκδόσεων και των ραδιοφωνικών σταθμών του «Παρατηρητή». Με τέτοιο πάνελ είναι μοιραίο η παρουσίαση να διολισθήσει στον επιστημονικοφανή αναθεωρητισμό και σε επικίνδυνες γενικεύσεις που οδηγούν τελικά στον φανατικό αντικομουνισμό. Τι γυρεύει, λοιπόν, η αλεπού στο παζάρι;

Το παραπάνω ερώτημα τίθεται μιας και ο Νίκος Μαραντζίδης, θητεύσας και ως επικοινωνιολόγος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, εμφανίζεται πολύ συχνά σε ανοιχτές συνελεύσεις και εκδηλώσεις της Νέας Αριστεράς. Πρόσφατα μάλιστα παρίστατο στην ομιλία του Αλέξη Χαρίτση για τοπικά προβλήματα της Θεσσαλονίκης. Επίσης, η δεύτερη παρουσίαση στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, στην οποία ήταν εισηγητής, αφορά το βιβλίο του εκπρόσωπου Tύπου της Νέας Αριστεράς Κωστή Καρπόζηλου, με τίτλο «Ελληνικός κομμουνισμός: Μια διεθνική ιστορία (1912-1974)». Το πως συμβιβάζονται όλα αυτά είναι ένα ζήτημα που δεν κρύβεται πίσω από τον μανδύα της Πολιτικής Επιστήμης των (σχεδόν) ίσων αποστάσεων. Δεν μπορεί να είσαι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ…

Πάνος Δημητρούδης