Μπορεί η κυβέρνηση και το σύστημα εξουσίας που έχει χτίσει να μην επιθυμούν ιδιαίτερα την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών (και ας καμώνεται διαφορετικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης), ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα θα τρέξουν. Και θα τρέξουν γιατί πλέον η κοινωνική πίεση είναι τεράστια και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Για το τραγικό δυστύχημα έχει σχηματιστεί όχι μία, αλλά δύο δικογραφίες. Στη μία, ογκωδέστατη όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, χωρούν όσα έχουν να κάνουν με το τι έγινε εκείνη την τραγική νύχτα μέχρι τα δύο τρένα να συγκρουστούν. Τα αναπάντητα ερωτήματα, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, αντί να μειώνονται, αυξάνονται, γεγονός που προφανώς αυξάνει και τον όγκο δουλειάς των ανακριτών της υπόθεσης.
Οι αναγνώστες της «Εποχής» θα θυμούνται ότι η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής έλαβε γνώση μόνο της… μισής δικογραφίας και αυτό γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία δεν δέχθηκε να παρατείνει για λίγο τη λειτουργία της Επιτροπής, έτσι ώστε η σύμβαση να φτάσει ολοκληρωμένη από τη Λάρισα. Έχει αυτό τη σημασία και δείχνει ποιες ήταν (και είναι) οι κυβερνητικές προτεραιότητες για την υπόθεση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η δικογραφία συμπληρώνεται με πλούσιο ανακριτικό υλικό και όταν αρχίσει η δίκη, ίσως τα δεδομένα που θα έχουν οι δικαστές στα χέρια τους να είναι διαφορετικά από αυτά που τελικά έφτασαν, με τον τρόπο που έφτασαν, στη Βουλή των Ελλήνων.
Υπάρχει, παράλληλα, και η δικογραφία η οποία καταπιάνεται με το τι συνέβη μετά το τραγικό δυστύχημα, κυρίως τις επόμενες κρίσιμες ημέρες. Για εκείνο το διάστημα τα ερωτήματα είναι επίσης πάρα πολλά. Τι ακριβώς έκαναν τα μηχανήματα αποκατάστασης στο σημείο μηδέν και ποιος έδωσε εντολή για τις εργασίες; Γιατί παρατηρήθηκε τέτοια σπουδή, έτσι ώστε να «καθαριστεί» ο χώρος στον οποίο συνέβη το δυστύχημα; Κεντρικό πρόσωπο σ’ αυτή τη δικογραφία είναι ο πρώην περιφερειάρχης Θεσσαλίας, Κώστας Αγοραστός, ο οποίος, σημειωτέον, δεν είπε απολύτως τίποτα στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ασκώντας το δικαίωμά του στη σιωπή. Δεν είναι, όμως, το μόνο πρόσωπο. Άλλωστε ο ίδιος σε δηλώσεις του αρνείται ότι έδωσε την οποιαδήποτε εντολή. Οι ανακριτικές αρχές οφείλουν να βρουν το ποιος ανέλαβε αυτή την πρωτοβουλία και τι συνέπειες αυτή είχε. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι οι συγγενείς των θυμάτων επιμένουν ιδιαίτερα σ’ αυτό το κομμάτι, θεωρώντας ότι κάποιοι επιχείρησαν να χαλκεύσουν στοιχεία κρίσιμα για τη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Ποιος είναι ο «μοντέρ» των συνομιλιών;
Και αφού μιλάμε για χάλκευση στοιχείων και αλλοιώσεις, ας πούμε και αυτό: Η αποκάλυψη του «Βήματος» την προηγούμενη Κυριακή περί μονταζιέρας, αποκάλυψη που ουσιαστικά η κυβέρνηση δεν διέψευσε, ούτε κατάφερε να αποκρούσει αποτελεσματικά, άνοιξε το θέμα της αλλοίωσης των ηχητικών συνομιλιών που καταγράφηκαν τη μοιραία βραδιά. Το πλέον σίγουρο, αυτό που δεν χωρά πια καμία αμφιβολία, είναι ότι τα πρώτα ηχητικά που έπαιξαν αρχικά στο «Πρώτο Θέμα» και εν συνεχεία σε όλα τα ΜΜΕ, ήταν προϊόν μοντάζ. Πάνω, όμως, σ’ αυτά τα ηχητικά, σε κατασκευασμένες δηλαδή «αποδείξεις», στηρίχθηκε η πρώτη γραμμή άμυνας της κυβέρνησης, αλλά και το επίσημο διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη την επομένη του δυστυχήματος. Ήταν κάτι στο οποίο στάθηκαν κατά τις ομιλίες τους στη Βουλή τόσο ο επικεφαλής της ΚΟ της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης, όσο και η βουλεύτρια Έφη Αχτσιόγλου.
Ποιος ήταν αυτός που φρόντισε, άμεσα, λίγες μόνο ώρες μετά το δυστύχημα, να «μοντάρει» τις συνομιλίες με τρόπο έτσι ώστε να ευνοείται το κυβερνητικό αφήγημα περί ανθρώπινου λάθους; Και ποιου εντολές εκτελούσε; Στην απάντηση του πρώτου ερωτήματος, η δικαιοσύνη, αργά η γρήγορα, θα φτάσει. Συγκεκριμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο κλοιός ως προς αυτό στενεύει επικίνδυνα, καθώς πρόσβαση στο σημείο όπου ηχογραφούνται και «εξάγονται» προς χρήση οι συνομιλίες έχουν πολύ λίγοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ως προς το δεύτερο ερώτημα, θα χρειαστεί, προφανώς, περισσότερη δουλειά, αν και οι περισσότεροι μπορούμε να φανταστούμε και να εικάσουμε. Κατηγορητήρια, όμως, δεν στήνονται με εικασίες.
Χρηματικές εγγυήσεις-μαμούθ
Οι ευρωπαϊκές αρχές, παράλληλα, συνεχίζουν τη δική τους αναζήτηση, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το κομμάτι της επίμαχης σύμβασης 717. Τις προηγούμενες ημέρες σε τρεις υπαλλήλους της ΕΡΓΟΣΕ που κατέθεσαν στην ευρωπαία ανακρίτρια Χριστίνα Σαλάππα επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι στους οποίους συμπεριλήφθηκε και μία πολύ υψηλή χρηματική εγγύηση. Ο πρώτος χρειάστηκε να πληρώσει 500.000 ευρώ, ο δεύτερος 600.000 και ο τρίτος 700.000, ποσά φυσικά που είναι τεράστια για απλούς εργαζομένους. Είναι λογικό, άρα, να προκύπτει το ερώτημα της πηγής των χρημάτων, όπως ήδη το έθεσαν αρκετά δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών.
To συγκεκριμένο κατηγορητήριο πάντως αναφέρει τα εξής: «Οι κατηγορούμενοι υπάλληλοι της ΕΡΓΟΣΕ δεν είχαν ειλικρινή πρόθεση να εφαρμόσουν την Σύμβαση 717/2014 και να υλοποιήσουν το αντικείμενο αυτής –το οποίο μάλιστα συνδεόταν άρρηκτα με την ασφάλεια κυκλοφορίας των τρένων, όπως αποδείχθηκε με τον τραγικότερο τρόπο από το δυστύχημα στο Άδενδρο και το πρόσφατο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, τα οποία θα είχαν με βεβαιότητα αποφευχθεί εάν είχε ολοκληρωθεί το αντικείμενο της Σύμβασης 717 με το σύστημα ETCS σε λειτουργία».
Είναι, άλλωστε, κάτι που έχει πει δημοσίως (και όχι μόνο μια φορά) η ευρωπαία εισαγγελέας Λόρα Κοβέσι. Αν η σύμβαση 717, λοιπόν, είχε ολοκληρωθεί εγκαίρως, σύμφωνα με το αρχικό πλάνο, το δυστύχημα των Τεμπών πιθανότατα δεν θα συνέβαινε ποτέ και οι 57 συνάνθρωποί μας σήμερα θα βρίσκονταν στη ζωή. Το παραδέχθηκε μέχρι και ο πρωθυπουργός στην κατά τα άλλα ιδιαίτερα προβληματική ομιλία του στη Βουλή την Πέμπτη. Και ας επιστράτευσε εν συνεχεία το σαθρό επιχείρημα ότι «και στην Ευρώπη μόνο στο 12% του δικτύου υπάρχουν αυτού του είδους τα συστήματα».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε παράλληλα ότι, όπως γράψαμε και στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου, η ευρωπαϊκή επιτροπή εκδήλωσε αμέσως μετά την ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο επιθυμία να εξαντλήσει τις δυνατότητες που της δίνει ο θεσμικός της ρόλος να συμβάλλει στην έρευνα της υπόθεσης. Σ’ αυτό το πλαίσιο συγκαταλέγεται και η αποστολή τεχνικών κλιμακίων στην Ελλάδα, τα οποία μάλιστα θα καταλήξουν σε συγκεκριμένο πόρισμα. Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται, ως ανεξάρτητος θεσμός, και το Ευρωκοινοβούλιο.
Τέλος, υπάρχουν και οι συγγενείς που παλεύουν με μία εκπληκτική αξιοπρέπεια κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Εξαντλούν όλα τα ένδικα μέσα σε Ελλάδα και Ευρώπη, θυσιάζουν το σύνολο του προσωπικού τους χρόνου για να αποδοθεί, επιτέλους, δικαιοσύνη αν και γνωρίζουν ότι οι άνθρωποί τους δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Και έχουν και θλιβερούς υπουργούς, όπως ο Γιώργος Φλωρίδης, να τους αποκαλούν «μπάζα», επειδή επιμένουν ότι το μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος μόνο τυχαίο δεν ήταν. Η επιμονή αυτών των ανθρώπων έχει μέχρι στιγμής κινήσει τα δυσκίνητα βουνά της ελληνικής δικαιοσύνης και έχει σίγουρα κερδίσει σχεδόν την καθολική συμπάθεια των πολιτών. Ίσως, δε, να αποτελεί και τον παράγοντα-κλειδί για την τελική λύση πολλών μυστηρίων που συνοδεύουν τη συγκεκριμένη υπόθεση. Το κύριος μέρος αυτής της μάχης πάντως δεν έχει ακόμα αρχίσει…
Apsny News
