Το καλοκαίρι πλησιάζει και, όπως συνηθίζεται, ξεκίνησε η προετοιμασία του 25ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μια ιστορική κινηματική διοργάνωση με μεγάλη επιτυχία και προσφορά. Στις τρεις προπαρασκευαστικές συνελεύσεις συμμετείχαν πολλές οργανώσεις (συμπαθάτε με αν έχω κάνει κάποια παράλειψη): η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και πολιτικά Δικαιώματα, η ΑΡΑΝ, η ΑΡΕΝ, η ΑΡΑΣ, η Αναμέτρηση, η δημοτική παράταξη «Πόλη Ανάποδα», το ΝΑΡ, το ΚΚΕ(μ-λ), η ΔΕΑ – Συνέλευση 8 Μάρτη, η συλλογικότητα Sylvia Rivera και αρκετοί ανένταχτοι. Στις συνελεύσεις παρούσα ήταν και η νεολαία της Νέας Αριστεράς αιτούμενη την συμμετοχή της στο φεστιβάλ. Δυστυχώς, φέτος, τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν ο αποκλεισμός της ΟΚΔΕ λόγω της θέσης της απέναντι στο νόμο για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών και η συζήτηση για την αποδοχή της νεολαίας της Νέας Αριστεράς. Η ΟΚΔΕ, θεωρώντας ότι ο αποκλεισμός της παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της πιθανής αποδοχής της συμμετοχής της νεολαίας της Νέας Αριστεράς, στην ανακοίνωσή της, μεταξύ άλλων ακραίων διατυπώσεων, εξαπολύει μύδρους εναντίον του κόμματος της Νέας Αριστεράς: «Για τους ίδιους «δικαστές», είναι επιθυμητή η συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Νέας Αριστεράς – που ούτε «Νέα» είναι ούτε και «Αριστερά». Μιας μνημονιακής νεοφιλελεύθερης δύναμης, που τα πιο επιφανή της στελέχη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπεύθυνα για: α) την ιστορική προδοσία του ηρωικού «όχι» του ελληνικού λαού (Δημοψήφισμα Ιουλίου 2015), β) την ψήφιση και εφαρμογή του τρίτου και τέταρτου μνημονίου, τη δημιουργία του καθεστώτος Αποικίας Χρέους και το τσάκισμα του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με τα «πρωτογενή πλεονάσματα» (μάλιστα υπερασπίζονται ενθουσιωδώς και σήμερα το «μαξιλάρι των 37 δισ.»), γ) το βάθεμα της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, δ) το προχώρημα του ξεπουλήματος των ιδιωτικοποιήσεων (σιδηρόδρομοι κ.λπ.), ε) τον αντεργατικό – αντισυνδικαλιστικό νόμο Αχτσιόγλου, στ) τη συμμαχία με τα αντιδραστικά καθεστώτα της Αιγύπτου και του Ισραήλ, στ) την πρόσδεση στο άρμα των αμερικανονατοϊκών πολεμικών σχεδιασμών, ζ) την εφαρμογή της ρατσιστικής Συμφωνίας Τουρκίας-ΕΕ και το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και του εγκλεισμού χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων σε σιδερόφραχτα κλουβιά στα νησιά του Αιγαίου. Ακόμη και αυτό φαίνεται ότι γίνεται ανεκτό στην «αντιρατσιστική»(;) ατζέντα».
Διαβάζοντας μια τόσο τοξική ανακοίνωση που περιγράφει, μηδενιστικά και αυθαίρετα, τη Νέα Αριστερά ως «μνημονιακή νεοφιλελεύθερη δύναμη», δεν μπορεί παρά να νιώσεις θλίψη για το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο αντιπαράθεσης, την πολεμική φρασεολογία και την αγεφύρωτη πολιτική εχθρότητα που επικρατεί εντός της Αριστεράς. Η ΟΚΔΕ, αντί να υπερασπιστεί ή να εξηγήσει τις επίμαχες θέσεις της, προτίμησε τα χτυπήματα κάτω από την μέση σε μια οργάνωση νεολαίας που αντιμετώπιζε, λόγω της προέλευσής της από τον ΣΥΡΙΖΑ, την προοπτική αποκλεισμού της από το φεστιβάλ. Τελικά, στην τρίτη προπαρασκευαστική συνέλευση αποκλείστηκε η συμμετοχή στο φεστιβάλ και της νεολαίας της Νέας Αριστεράς. Μια ομάδα νέων παιδιών θεωρήθηκε ότι κουβαλά ως κληρονομιά και ανεξίτηλο στίγμα την καταγωγή της από τον ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν την επίμαχη περίοδο, ζήτημα ήταν αν τα μέλη της είχαν τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Ελάχιστες οργανώσεις ήταν υπέρ της συμμετοχής τους, λίγοι ήταν ουδέτεροι και η μεγάλη πλειοψηφία ήταν ανυποχώρητα αρνητικοί. Κάποιοι μάλιστα, με διδακτικές παραινέσεις αριστερής αυθεντίας, επιχείρησαν να τους πείσουν ότι δεν θα πρέπει να διεκδικούν την συμμετοχή τους στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ γιατί το παρελθόν του κομματικού τους φορέα τους καθορίζει. Όπως φαίνεται, έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, πολύ μικρότερο αλλά περισσότερο ανοιχτόκαρδο από το σημερινό, πρωταγωνιστούσαν οργανώσεις όπως η νεολαία Συνασπισμού και αργότερα η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα φαίνεται να αποκλείονται νεανικές δυνάμεις που μπορούν να προσφέρουν, με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται αδιέξοδες αντιπαλότητες, απογοήτευση και ενοχικά σύνδρομα. Είναι λυπηρό, σε ένα φεστιβάλ που έχει στον πυρήνα του ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η μετανάστευση και η προσφυγιά, να επικρατούν διαχωριστικές γραμμές και αποκλεισμοί, καταλήγοντας σε μια διοργάνωση που συμμετέχουν μόνο αυτόκλητοι ιδεολογικά αναμάρτητοι(;) και πολιτικά αδιάφθοροι(;). Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι αντιπαλότητες εντός της Αριστεράς ξεπερνούν σε ένταση και τοξικότητα την αντιπαράθεση με τον ταξικό αντίπαλο. Κι αυτό, βέβαια, έχει άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνία, κουράζει και απογοητεύει τον απλό κόσμο και υπονομεύει την κινηματική δράση, συνολικά, της Αριστεράς.
Πάνος Δημητρούδης
Apsny News
