Στο ρεπορτάζ του Άρη Καραντινού στην περασμένη «Εποχή» αναφέρθηκαν εκτενώς οι δράσεις, οι πρωτοβουλίες και οι θέσεις της Νέας Αριστεράς για τρέχοντα σημαντικά ζητήματα. Δεν μπορούμε παρά να πιστώσουμε στη Νέα Αριστερά πολιτική τόλμη, πρωτοτυπία και κινηματικά αντανακλαστικά που είχαν εκλείψει από τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολύ καιρό. Κι αυτό είναι λογικό να συμβαίνει, μιας και μπορούμε, σχηματικά, να αποδεχτούμε ότι η Νέα Αριστερά έχει στεγάσει το καλύτερο, αριστερό και κινηματικό, κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός βέβαια από αυτό που έχει αποστασιοποιηθεί και έχει προστεθεί στην άστεγη Αριστερά.
Αυτό, όμως, που έχει ενδιαφέρον και χρησιμότητα είναι να επισημάνουμε τα «φάλτσα» του νέου κόμματος, που έχουν να κάνουν κυρίως με την επικοινωνιακή παρουσία αλλά και με κάποια ζητήματα πολιτικής στρατηγικής που παραμένουν θολά. Όσον αφορά τα πολιτικά ντοκουμέντα του κόμματος, εκεί παρατηρείται μια αμφισημία στο κρίσιμο ζήτημα των συνεργασιών. Ενώ στο κείμενο της ιδρυτικής συνδιάσκεψης, μετά από συζήτηση και διαφωνίες, αναφέρεται μεταξύ των στόχων η συνεργασία με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, στο πρόσφατο κείμενο του μεταβατικού πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου έχει αφαιρεθεί το επίθετο «αριστερή» και έχει μείνει σκέτη η «σοσιαλδημοκρατία». Αν αυτό δεν αποτελεί έργο του δαίμονα του τυπογραφείου που αρέσκεται να «τρώει» επίθετα, τότε μπορεί να συνδυαστεί με την πολιτική των μετώπων που εκφράζεται στο πρόσφατο κεντρικό κείμενο και εξειδικεύεται με την συνέντευξη του Αλέξη Χαρίτση στο Euractiv στην οποία μιλά για προοδευτικό μέτωπο με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ώστε να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γεννιέται, λοιπόν, το ερώτημα: μήπως κάποια στελέχη της Νέας Αριστεράς προσανατολίζονται αποκλειστικά σε συμμαχίες με την κεντροαριστερά και καθορίζονται από ισχυρά κατάλοιπα κυβερνητισμού;
Σε συνέντευξη στο κανάλι Open, ο Αλέξης Χαρίτσης ρωτήθηκε πιεστικά για την ατομική αξιολόγηση, ένα θέμα που έχει ξεσηκώσει την εκπαιδευτική κοινότητα. Σε αντίθεση με την θέση του κόμματος η οποία συμβαδίζει με τις απόψεις των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών, ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας φάνηκε να είναι γενικά υπέρ της αξιολόγησης, με την επωδό «να αξιολογηθούν όλοι», και περιορίστηκε στην αντίθεσή του με την αξιολόγηση που προωθεί η κυβέρνηση. Οπότε, είτε ήταν ανέτοιμος και ανημέρωτος είτε εξέφραζε «εκσυγχρονιστικές» απόψεις που ακουγόταν ανέκαθεν στον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμα θολή και δισυπόστατη εικόνα για τη Νέα Αριστερά.
Σε συνέντευξή του στο κανάλι Κόντρα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με αφορμή τα απομνημονεύματα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, παρουσίασε γι’ άλλη μια φορά την εικόνα του καλού διαχειριστή του μνημονίου. Ενσωματώνοντας τα στερεότυπα του ευρωπαϊσμού, υποστήριξε ότι αν η Ελλάδα δεν έκανε το 2015 τον επώδυνο συμβιβασμό, θα έμπαινε βόμβα στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) με την έξοδο της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν ο ρόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν να υποθηκεύσει το μέλλον της για να σώσει τη νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική ολοκλήρωση της σημερινής Ε.Ε. Προσθέτοντας και την αποδοχή του μοιραίου της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών, βάζοντας απλά κάποιους όρους, διαπιστώνουμε μια λάιτ προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής που ο στόχος της εξαντλείται στην ορθολογική διαχείριση του συστήματος. Είναι λογικό λέξεις όπως σύγκρουση ή ρήξη να απουσιάζουν από τη νοοτροπία ενός «πετυχημένου» διαχειριστή. Κι επειδή απουσιάζει, εδώ και καιρό, και η λέξη αυτοκριτική, ας την αντικαταστήσουμε με την λέξη αναστοχασμός. Μπορεί να βοηθήσει…
Κλείνοντας το κείμενο με μια θετική εικόνα, θα επισημάνουμε την πολύ καλή παρουσία του Νίκου Φίλη στο κανάλι Κόντρα όπου αποκάλυψε ξεκάθαρα τον ρόλο του εκλεκτού του συστήματος Μητσοτάκη, Φρέντι Μπελέρη. Έτσι θυμηθήκαμε και τον ρόλο της συνωμοτικής, φασιστικής οργάνωσης ΜΑΒΗ, την οποία ξεπλένει η σημερινή Νέα Δημοκρατία επιλέγοντας τον συγκεκριμένο υποψήφιο ευρωβουλευτή και κλείνοντας το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο. Επίσης, ο Νίκος Φίλης παρουσίασε, με λίγα περιεκτικά λόγια, την βασική θέση της Νέας Αριστεράς για της ευρωεκλογές που επικεντρώνεται στην «ειρήνη» χωρίς να μασά τα λόγια του για τον απεχθή, πολεμοκάπηλο ρόλο του Ισραήλ. Άλλωστε, το γνωστό σύνθημα λέει ξεκάθαρα: «Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη»!
Πάνος Δημητρούδης
Apsny News
