Έργο του Χάρρυ Σάξον
Το τελευταίο διάστημα απασχόλησαν την επικαιρότητα δύο περιστατικά ακραίας ομο/τρανσφοβικής βίας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα: στις 9 Μαρτίου ένας οργανωμένος όχλος επιτέθηκε σε δύο τρανς άτομα που περνούσαν από την Πλατεία Αριστοτέλους, ενώ το βράδυ της 24ης Μαρτίου ομάδα ακροδεξιών βανδάλισε τα γραφεία της Colour Youth, ομάδας νέων ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, στην περιοχή του Θησείου, ύστερα από απειλές και μηνύματα μίσους για queer πάρτι που θα γινόταν σε γνωστό μαγαζί στο Γκάζι. Ο κόσμος της αλληλεγγύης έδειξε τη στήριξή του μέσα από συγκεντρώσεις ως απάντηση στα απεχθή περιστατικά. Επιπλέον, η συγκρατημένη αισιοδοξία που ακολούθησε την ψήφιση του νόμου για την ισότητα στον γάμο, λειτούργησε καταπραϋντικά για μια μερίδα της κοινωνίας που μένει φοβισμένη ή μουδιασμένη μπροστά σε σενάρια δυστοπικά. Ωστόσο, οι θεσμικές κατακτήσεις δεν αποτελούν οριστική λύση για τις αντιστάσεις και τους αγώνες στο πεδίο της κοινωνίας, καθώς συνυπάρχουν με τις αργές ή και σιωπηρές μορφές βίας, όπως αυτές εκφράζονται τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα, όσο και στην ελληνική επαρχία.
Προσκάλεσα την Κασσάνδρα, τη Φένια, την/το Ηδονή και τον Χάρρυ να μοιραστούν τις σκέψεις τους γύρω από την τέχνη τους και την πολιτική. Οι τοποθετήσεις τους επικεντρώθηκαν σε θέματα όπως η ορατότητα και η εκπροσώπηση, η ενδυνάμωση μέσα από την τέχνη, οι κατακτήσεις της τρανς κοινότητας, η ηγεμονία της δεξιάς, η σεξεργασία, η ψυχική εξόντωση και ο φόβος, η συμφιλίωση μαζί του ή η αντίσταση σε αυτόν.
Ευχαριστώ θερμά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου και κατέστησαν αυτό το αφιέρωμα εφικτό.
Βασιλική Πολυκάρπου,
υποψήφια διδακτόρισσα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Πολιτικές σωμάτων και (ανα)παραστάσεις
Φωτογράφος: Ιάσων Ραΐσης
Τα τρανς και κουήρ άτομα είμαστε κουρασμένα. Και όχι, αυτή δεν είναι μια δήλωση ηττοπάθειας, αλλά μια δήλωση οργής. Κουρασμένα από τις επιθέσεις. Κουρασμένα από τις παρενοχλήσεις. Κουρασμένα από τη διάχυτη ρητορική μίσους, η οποία επικρατεί τόσο στην καθημερινότητά μας, όσο και σε θεσμικούς χώρους όπως η Βουλή. Ναι, μιλάω για τη χυδαία ομοτρανσφοβική ρητορική την ημέρα της ψήφισης του νόμου για την «ισότητα» στον γάμο, αλλά και σε πολλές, άλλες περιπτώσεις στις οποίες δεν λήφθηκε κανένα μέτρο γύρω από αυτές τις επιθέσεις. Κουρασμένα επειδή τα σώματά μας αποτελούν –και θα αποτελούν για αόριστο χρόνο– θέμα δημόσιας συζήτησης. Τα τρανς και κουήρ άτομα δεν έχουμε ιδιωτική σφαίρα, διότι η ύπαρξή μας είναι πάντα αντικείμενο παρεμβατικών βλεμμάτων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αποικιοκρατικής επιστημολογίας, συνεδρίων «ειδικών ψυχικής υγείας», φασιστικών επιθέσεων σε βραδινές και πρωινές εξόδους, στοχοποίησης σε ακροδεξιές εφημερίδες, οικογενειακών τραπεζιών γεμάτα ηθικό πανικό, φετιχιστικής και κακοποιητικής πορνογραφίας (σημειώνω εδώ και την ύπαρξη κουήρ πολιτικοποιημένης συναινετικής πορνογραφίας, η οποία λειτουργεί θεραπευτικά και δίνει μια επιθυμητή ορατότητα στα κουήρ άτομα, #pornactorsrightsareworkersrights), αισχρών προσπαθειών στη θεατρική τέχνη –αρνούμαι να τις αποκαλέσω θεατρικές παραστάσεις– κωμικών οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να βγάζουν κέρδος πάνω σε ματωμένα σώματα…
Και αφού αναφερθήκαμε σε τέχνη, εγώ είμαι η Ηδονή, τρανς γυναίκα, κουήρ θηλυκότητα με μη δυαδικό σώμα, φοιτήτρια θεατρικών σπουδών και σεξτιβίστρια (ακτιβισμός που θέτει στο κέντρο το σεξ, την αντικαπιταλιστική απόλαυση και την αυτονομία των σωμάτων ως βασικό άξονα για την αντισυστημική πάλη). Το ένα πράγμα που ξέρω με σιγουριά είναι το εξής: το θέατρο είναι πολιτικό. Ήταν, είναι και πάντα θα είναι. Μπορεί να εντείνει, εγκωμιάζει και επιδοκιμάζει την παρούσα πολιτική κατάσταση των πραγμάτων, να ασκήσει κριτική σε αυτήν ή/και οτιδήποτε ενδιάμεσα. Μπορεί να αναπαράγει την καταπίεση και τη θανατοπολιτική με μια μάσκα «ελευθερίας λόγου» κι έκφρασης, να επιλέξει συνειδητά να εκφράσει την αντίστασή του σε αυτές ή/και οτιδήποτε ενδιάμεσο. Όταν μιλάω για το θέατρο στην Ελλάδα, έχω πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Οι σκηνές εδώ είναι χτισμένες με κακοποίηση, αίμα και σπέρμα – όχι το συναινετικό. Οι σκηνές εδώ μαστιγώνουν με ρατσισμό, σεξισμό, ομοτρανσφοβία, χονδροφοβία, αναπηροφοβία και οποιαδήποτε άλλη μορφή καταπίεσης μπορεί να σκεφτεί κάποιο. Είμαι εξοργισμένη με το θέατρο; Ναι. Απολύτως εξοργισμένη. Ταυτόχρονα, η οργή μετατρέπεται σε αγώνα και ο αγώνας είναι η καρδιά της τέχνης.
Το κίνημα MeToo που ξέσπασε και στο θέατρο έδωσε πάλι την ελπίδα ότι οι σκηνές είναι τα πανηγύρια των καταπιεσμένων. Είναι το μέρος στο οποίο μπορούμε να πούμε τις ιστορίες μας χωρίς φόβο και βία. Ένας χωροχρόνος επανάστασης, προβληματισμού, ίασης και δυναμικής συζήτησης. Στις πανεπιστημιακές αίθουσες θεατρικών τμημάτων –και όχι μόνο– έχω μαρτυρήσει μια αδάμαστη πολιτική φλόγα ελπίδας. Ήδη πρωτοετή φοιτητά δημιουργούν τις δικές τους ιστορίες και ανταπαντήσεις σχετικά με τη σεξουαλική βία, την περιβαλλοντική καταστροφή, τη μάχη ενάντια στην αναπηροφοβία, την καταπίεση των κουήρ/τρανς ατόμων και των γυναικών και το πώς παλεύουμε για ένα συμπεριληπτικό θέατρο, ένα θέατρο συναίνεσης, ένα θέατρο της πολιτικής (σωμάτων) και μια πολιτική (σωμάτων) του θεάτρου. Η τρανς χειραφέτηση είναι αλληλένδετη με το θέατρο. Με λίγα λόγια, το φύλο είναι μια παράσταση, το θέατρο είναι μια παράσταση, το θέατρο είναι φύλο, το φύλο είναι πολιτική, η πολιτική είναι το θέατρο. Όσο πιο ανοιχτά και επαναστατικά υπάρχουμε ως τρανς και κουήρ άτομα, τόσο πιο πολύ θα προσπαθήσουν να μας επιτεθούν για να μας αποσιωπήσουν. Αλλά εμείς παραμένουμε εδώ, πιο δυνατά και πιο ενωμένα κάθε φορά. Απαντάμε στον φασισμό και την ομοτρανσφοβία. We are here, we are queer. Gay theatre kids unite!
Ηδονή Βαλεντίνα Σταροπούλου (she/they, η/το),
φοιτήτρια Θεατρικών Σπουδών και σεξτιβίστρια
Χρειαζόμαστε καινούρια πρότυπα και
μια τέχνη πέρα από το pink washing
Φωτογράφος: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος
Από παιδί είχα πολύ καλλιτεχνική φύση, αν και οι συνθήκες δεν βοήθησαν για να ασχοληθώ με την τέχνη τόσο όσο θα ήθελα, παλεύοντας με ζητήματα επιβίωσης και ταυτότητας φύλου. Νομίζω ήρθε η ώρα, αφού είμαι πια αυτή που είμαι, νιώθω παραπάνω ωριμότητα και αυτοπεποίθηση και ταυτόχρονα οι συλλογικές συνθήκες είναι πιο ανοιχτές τριγύρω μας. Ασχολούμουν με τον χορό σε μικρότερη ηλικία αλλά όχι επαγγελματικά. Ήμουν σε κάποιες ομάδες, έκανα μαθήματα, performances, αλλά πιο πολύ σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Έπειτα άρχισα να κάνω διάφορα σεμινάρια θεατρικά. Δεν είναι ότι αποκλείω ό,τι έχω κάνει στην πορεία μου, αλλά για μένα η ζωή μου τώρα ξεκίνησε, τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, τώρα είμαι εγώ. Η Κασσάνδρα. Το θέατρο ήρθε γιά ’μένα την ώρα που έπρεπε και με τον καλύτερο τρόπο και είναι ζωή, το να ασχοληθώ πιο επαγγελματικά με κάτι που αγαπάω πάρα πολύ. Και το ήθελα από πάντα.
Το «Trans-port», η παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησα για δύο χρόνια στον Πολυχώρο Vault, με άγγιξε πολύ γιατί είναι ένα έργο που μιλάει για πολλές αλήθειες και κομμάτια του μ’ αγγίζουν προσωπικά. Σε σχέση με την τρανς κοινότητα υπάρχει έλλειψη εκπροσώπησης σε έργα και ιστορίες, οπότε έργα όπως το «Trans-port» είναι ένα ακόμη πολύ σημαντικό βήμα για την κοινότητα. Το έργο αυτό μιλάει για μια συνθήκη πολύ σύγχρονη και σπάει στερεότυπα. Στην πραγματικότητα, ο σκοπός μέσα από το όνειρό μου και μέσα από την ορατότητα, είναι να μπορώ να κάνω κάτι και να προσφέρω. Να μην προβάλω τον εαυτό μου σαν εικόνα μόνο, αλλά μέσα από μένα να μπορεί να γίνει το μοίρασμα που χρειάζεται, να επικοινωνήσω το δικό μου σύμπαν δίνοντας χώρο ίσως για άλλα τρανς άτομα να φαίνονται στο φως. Γιατί υπάρχουν ταλέντα και νέα παιδιά με όνειρα και καινούρια οράματα. Φτάνει πια με την παλιά νοοτροπία. Οι δυσκολίες μπορεί να μεταμορφώνονται σε κάτι όμορφο μέσα από την τέχνη και για αυτό χρειαζόμαστε περισσότερη τέχνη, που να φεύγει από τη λογική του πειραματισμού και του pinkwashing, να περάσουμε σε μια κανονικότητα, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που να μη χρειάζεται να πεις ότι «θα δώσω αυτόν τον τρανς ρόλο σε τρανς επειδή μόνο και μόνο είναι τρανς».
Σχετικά με τις επιθέσεις στην Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη και στα γραφεία της Colour Youth στο Θησείο, βλέπουμε ότι ενώ από τη μία γίνονται βήματα και ανοίγματα, από την άλλη βγαίνουν πολύ τα σφιξίματα και όλα αυτά τα μπλοκαρίσματα που υπάρχουν στην κοινωνία. Δυστυχώς κάποιες φορές χρειάζεται να γίνεται έτσι, για να βγουν όλα στην επιφάνεια, ίσως για να καθαρίζουν όλα, να πάνε στο καλό. Δεν θα έπρεπε κανονικά να γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Η δική μου αίσθηση είναι ότι ακόμη η θηλυκότητα προσβάλλει την κοινωνία και όποια άτομα προσπαθούν να εκφράζουν τη θηλυκότητα προκαλούν. Δηλαδή το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με τη σεξουαλικότητα. Γιατί μπορεί για παράδειγμα άντρες να κοροϊδεύουν έναν ομοφυλόφιλο, αλλά δεν ξέρω αν θα τολμήσουν να το κάνουν αυτό αν είναι ένας μάτσο ομοφυλόφιλος. Όταν το άτομο αυτό είναι πιο femme, πιο θηλυπρεπές, γιατί δεν ξέρουμε πώς ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται, υπάρχει μια ένταση που βγαίνει στην επιφάνεια, ίσως επειδή προσβάλλονται, ή επειδή καυλώνουν, δεν ξέρω. Αν το αναλύσω λίγο παραπάνω, μπορώ να πω ότι μπορεί να υπάρχει τρανσφοβικό κίνητρο πίσω από αυτές τις επιθέσεις επίσης.
Όσο προχωράμε και έρχονται κατακτήσεις, αυτές οι επιθέσεις συνεχίζονται. Δυστυχώς δεν μου προκάλεσαν έκπληξη αυτές οι δύο επιθέσεις, δεν είναι ότι έπαθα σοκ ή ότι έπεσα από τα σύννεφα ή ότι αναρωτήθηκα: «Πώς γίνονται αυτά το 2024;». Δεν παύει όμως να είναι λυπηρό. Απλά εγώ λέω ξανά και ξανά ότι δεν θέλω να αφήσω τον φόβο να μας κυριαρχήσει!
Κασσάνδρα El Najjar,
ηθοποιός και performer
Σπουδαία βήματα, φρικωδίες κι αντιφάσεις
Φωτογράφος: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος
Οι διαφορετικές ματιές του κόσμου αποτελούν βασικό συστατικό της τέχνης. Δηλαδή οι τέχνες παίρνουν ερεθίσματα και τα μετατρέπουν σε έργα που περιέχουν κοινωνικά μηνύματα. Οπότε εγώ είμαι σε έναν χώρο που πιστεύω υπάρχει αρκετή αποδοχή. Πριν τη μετάβαση είχα ήδη μια δεκάχρονη καριέρα κι εργογραφία και το έδαφος ήταν έτοιμο για μένα. Είχα εμπειρία και στην «προηγούμενή μου ζωή» δηλαδή. Βέβαια, μπήκα ακόμη πιο δυναμικά και στον χώρο του θεάτρου, αλλά και του χορού, ως Φένια. Το θέμα είναι ότι σε αυτόν τον χώρο οι εκπρόσωποι της τρανς κοινότητας είμαστε λίγοι, παρότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σπουδαία βήματα: Ανέβηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή η Στρέλλα που έγινε όπερα, εκεί δούλεψα ως χορογράφος. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που είδαμε τρανς λυρικές τραγουδίστριες, όπως η Λέττα Κάππα. Η Κασσάνδρα El Najjar που έπαιξε στο Θέατρο Vault, σε ένα έργο της Ειρήνης Δερμιτζάκη, το «Trans-port». Επίσης, εγώ που έπαιξα στην Επίδαυρο πρώτη φορά ως τρανς ηθοποιός ερμηνεύοντας cis γυναικείο ρόλο. Όλα αυτά έγιναν σε μία χρονιά.
Μετά την πανδημία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η συμπερίληψη και η ορατότητα είναι στην πρώτη γραμμή. Αυτό το βλέπουμε και με τον νόμο για την ισότητα στον γάμο και με την αναγνώριση ταυτότητας φύλου που ψηφίστηκε για εμάς το 2017. Ταυτόχρονα, το να υπάρχει βία και οχλαγωγία απέναντι σε δύο άτομα, τα οποία ουσιαστικά εκφράζουν τους εαυτούς τους και περπατάνε ειρηνικά διασχίζοντας μια πλατεία για να πάνε κάπου, το 2024, είναι απαράδεκτο και θυμίζει εικόνες Μεσαίωνα. Το ότι ο κόσμος της Θεσσαλονίκης απάντησε είναι πολύ ενθαρρυντικό, θετικό κι υπέροχο γιατί κατάλαβαν τη φρικωδία του πράγματος. Σα να ήθελαν να δηλώσουν ως τοπική κοινότητα ότι «εμάς δεν μας χαρακτηρίζει η επίθεση που έγινε πριν από λίγες ώρες». Σίγουρα υπάρχει αντίφαση στην ελληνική κοινωνία ειδικά τώρα που υπάρχει αρκετή πληροφόρηση για αυτά τα θέματα: από τη μία, θα υπάρχει κόσμος που θα παρασυρθεί για να ανοίξουν οι ορίζοντές του, από την άλλη, θα υπάρχει και ο κόσμος που θα θέλει, ας πούμε, να κρατήσει την «παράδοση». Πάντα σε μια καινούρια επανάσταση, γιατί είναι σαν επανάσταση αυτό που συμβαίνει, υπάρχουν οι πολέμιοί της. Θέλω να πιστεύω ότι αυτοί θα είναι εξαιρέσεις όσο θα πηγαίνουμε μπροστά.
Στην τέχνη το θέμα είναι οι δημιουργοί να εμπνέονται από τρανς χαρακτήρες για να μπορέσουν να μας δώσουν βήμα να υπάρχουμε στη σκηνή, ή στα εικαστικά ή σε άλλες μορφές τέχνης. Συνήθως μέχρι τώρα οι κινηματογραφιστές, παίρνουν τρανς γυναίκες για να κάνουν τρανς χαρακτήρες… Δεν έχουμε δηλαδή μια τρανς γυναίκα στον κινηματογράφο να παίζει cis γυναικείο ρόλο. Στο θέατρο έχει γίνει, γιατί είναι άλλη η οπτική, άλλη η προσέγγιση στα χαρακτηριστικά, μπορεί να τολμήσει κάποιος σκηνοθέτης να δώσει σε μια τρανς ηθοποιό να παίξει έναν cis γυναικείο ρόλο, όπως έγινε με μένα και τον Σαράντο Γεώργιο Ζερβουλάκο στον Φιλοκτήτη του Χρήστου Οικονόμου στη Μικρή Επίδαυρο, γιατί μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ελευθερία στο type casting από ό,τι στον κινηματογράφο που είναι δέσμιος της εικόνας. Και είναι φοβερές κατακτήσεις αυτές, ανοίγουν δρόμοι. Κάποια πράγματα εξαρτώνται – θέλοντας και μη– από τους δημιουργούς, γιατί ο δημιουργός είναι αυτός που θα φτιάξει το σύμπαν για να μπουν μέσα και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες. Χρειαζόμαστε καλλιτέχνες από την κοινότητά μας με όλες τις ιδιότητες. Ένα νέο τρανς αγόρι ή τρανς κορίτσι που αισθάνεται ότι ανήκει στον χώρο της τέχνης, αν δεν δει κάποιο εκπρόσωπο της κοινότητάς του να εργάζεται μέσα στην τέχνη, θεωρεί ότι η τέχνη αποκλείει τα τρανς άτομα. Όταν υπάρχουν τρανς εκπρόσωποι στην τέχνη δημιουργούνται ερεθίσματα και κίνητρα για να μπορεί να εξοικειωθεί και η νέα γενιά. Να μην είμαστε η εξαίρεση. Ότι βγήκε η Φένια, η Κασσάνδρα, η Λέττα… Δηλαδή πια να μπούμε κι εμείς σε μια κανονικότητα που θα παίζουμε και θα είμαστε αρκετές. Κάθε χρονιά βλέπουμε όλο και περισσότερη τρανς εκπροσώπηση στον χώρο της τέχνης κι αυτό είναι θετικό κι ωφέλιμο.
Φένια Αποστόλου,
σκηνοθέτρια, ηθοποιός, χορογράφος, σεναριογράφος
Προσπαθώ να προσφέρω στην κοινότητά μου
μέσα από την τέχνη μου
Φωτογραφία: Χάρρυ Σάξον
Η επίθεση στη Θεσσαλονίκη πέρα από το ότι είναι ένα απαίσιο γεγονός ασυζητητί, αφού ήταν μια επίθεση σε queer άτομα, προσωπικά μου έκανε κι ένα επιπλέον trigger γιατί συνέβη συγκεκριμένα σε μια πόλη όπου έχω άσχημες μνήμες. Όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη, το 2012, είχα αρχίσει να βγαίνω από τη ντουλάπα κι έπρεπε συνέχεια να κάνω coming out, γενικά δεν ένιωθα πολύ ασφαλής. Δεν είχα κάνει μετάβαση ακόμα πέρα από το κοινωνικό κομμάτι και δεν ήξερα τι θα πάθω ή απέφευγα να βγαίνω πολύ έξω αν ήμουν μόνος μου, απέφευγα να φαίνομαι πολύ. Η επίθεση με έκανε να νιώσω ότι από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα και μου θύμισε και μια άλλη επίθεση, που είχε γίνει το 2012, με τον όχλο έξω από το θέατρο Χυτήριο. Έχουν περάσει 12 χρόνια και τα πράγματα θα έπρεπε να είναι καλύτερα. Αντίστοιχα, σε σχέση με την επίθεση έξω από τα γραφεία της Colour Youth, δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι για αυτό; Υποτίθεται πως η δικαστική εξουσία έχει αποφανθεί πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Αυτή η οργάνωση έχει νεολαία, η οποία στοχοποιεί και φοβερίζει. Δεν γίνεται να πραγματοποιείται η οποιαδήποτε εκδήλωση και να φοβόμαστε ποιος θα ενοχληθεί τόσο, ώστε να γίνει έφοδος, είτε είναι drag show είτε είναι ανάγνωση παραμυθιών είτε Pride.
Αυτήν την περίοδο δουλεύω πάνω στο πρώτο μου graphic novel, μια ημιβιογραφία. Είναι μέρος ενός project που έχουμε ξεκινήσει με άλλα τρανς άτομα που θα βγάλουν και αυτά κόμικ με τρανς θεματολογία. Υπάρχει μια ποικιλία εμπειριών, δεν είμαστε όλοι το ίδιο, ούτε πρέπει να είμαστε, ακόμη κι αν το θέλουν η πυρηνική οικογένεια και η εκκλησία λέγοντάς μας «έτσι πρέπει να ζήσεις, υπάρχει μόνο αυτός ο τρόπος». Αυτόν τον καιρό νιώθω ότι έχω στραγγίξει από κάθε θετικό, απλώς προσπαθώ να φτιάξω αυτό για να υπάρχει κάτι εκεί έξω. Δέκα χρόνια γράφω άρθρα για τρανς θέματα. Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ άλλο, ότι δεν έχει νόημα όλο αυτό, αλλά ακόμη κι αν πάρει ένα άτομο κάτι να βοηθηθεί είναι καλό. Φοβάμαι να βγω έξω τώρα πια, γιατί βλέποντας την αστυνομία και όσα συμβαίνουν νιώθω ανασφαλής. Με έχουν αναγκάσει να φοβάμαι να βγω έξω και είναι κακό για την ίδια την κοινωνία να νιώθουμε έτσι. Κι εφόσον δεν μπορώ να κάνω αυτό, προσπαθώ να προσφέρω στην κοινότητά μου μέσα από την τέχνη μου.
Για την ισότητα στο γάμο εγώ χάρηκα κι ας είναι πάλι μια μισοδουλειά. Η κυβέρνηση που έχουμε δεν νοιάζεται για αυτά τα πράγματα, δεν θα γινόταν εάν δεν πίεζε η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλα αυτά είναι ένα βήμα. Χάρηκα, αλλά κατά την περίοδο της συζήτησης του νομοσχεδίου πήρα το εκατονταπλάσιο αρνητικό από τα σχόλια κατά των τρανς ατόμων και της κοινότητας γενικά, και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από τα media. Πολλά άτομα πιστεύουν ότι είναι απολύτως αποδεκτό να βγουν και να πουν οτιδήποτε κακοποιητικό γιατί δεν θα πάθουν τίποτα. Συνέβη το ίδιο όταν ψηφιζόταν και το σύμφωνο συμβίωσης το 2015 και η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου το 2017, βλέπαμε τα σχόλια στη διαβούλευση στην ιστοσελίδα της Βουλής και ήταν όλα αναίσχυντα. Δεν ξέρω τι ποσοστό της χώρας τα πιστεύει αυτά, αλλά είναι απαίσιο να σκέφτεσαι ότι γίνεται κάτι καλό και ξαφνικά ανοίγεις τον υπολογιστή και βλέπεις αυτή τη βία.
Χάρρυ Σάξον,
illustrator & comic artist
Apsny News
